Gerard a.k.a. my dad (crew)

Het is donderdag ochtend 4.00 uur, we zijn onderweg van Hecken naar Trier! Teun wil om 5.00 uur starten voor zijn “FKT” 313 km vanTrier naar Aken

We zijn mooi op tijd (4.50) op de parking en na wat kletsen en een selfie met Teun en Erik ,Teun vertrekt, wij ruimen op en rijden naar burg ramstein het eerste treffen met Teun hierna volgen nog “20” verzorgingsposten.

Erik en ik kunnen het goed samen vinden op een enkele onenigheid na. We kletsen ,verzorgen ons zelf ook goed(slapen eten en drinken)en zorgen er voor dat we steeds ruim op tijd op de verzorgingspost zijn.

Onderweg komen de pacers bij het team eerst Gabrielle(samen met Paul) daarna Adriaan en last but not least Fred Teun z’n Oude loopmaatje.

Iedereen doet z’n stinkende best om deze “queeste “tot een goed einde te brengen!

Ik schrik wakker de sneeuw valt met bakken uit de donkere hemel de hele wereld is wit, ik kijk op de tracker, shit ze zijn al op 2km van hier1 Maak Erik wakker spring uit de auto om Fred (die de laatste etappe mee zal lopen)te wekken.

Dan als uit het niets als twee verzopen en verkleumde katten staan Adriaan en Teun voor onze neus Teun roept om warme kleren gooit z’n racevest inde auto trekt natte kleren uit en ondertussen dat hij warme aantrek wrijf ik zijn rug warm. Voordat wij het in de gaten hebben is hij al weer vertrokken,Fred moet zich nog haasten ,verliest nog eenhandschoen, raapt die op en voegt zich bij Teun.

We zijn opgelucht omdat het best wel voorspoedig gaat! Erik gaat op weg naar Hahn 3km voor de finish om vandaar af al filmend mee te lopen. Adriaan moet ik naar monschau brengen om zijn camper op te halen.

We spreken af dat ik op hem wacht zodat we samen naar kornelimunster kunnen rijden.

Ondertussen kijk ik op de tracker waar ze zijn, zie Teun niet, na wat inzoomen kom ik er achter dat blauw en groen op de zelfde plaats staan.Shit dat vest ligt achter in de auto. Bellen ,ja hoor die telefoon zit ook in dat vest. Overleg snel met Adriaan bellen met Erik en proberen Teun ergens op te vangen en terug te laten gaan naar schwerzfeld en wij ook daar naar toe met de tracker . Dan telefoon een geëmotioneerde Erik”ongeluk gehad ik heb zelf niks, houd de aandacht maar bij Teun” Ik rijd naar de finish bel met Adriaan die stelt voor om nog nog naar Rott te rijdende voetsporen in de sneeuw vertellen dat Fred en Teun daar al gepasseerd zijn dus weer terug naar kornelimunster.

Ik wil Adriaan appen dat ik daar ben staan er plots twee kleumende “ULTRA RUNNERS”naast de auto.

VErDOMME, ik ben te laat!!!!!!!!!!!!!

Erik (crew)

Eifelsteig Erik PV (click here)

Gabrielle (pacer)

Beste Teun,

Het lopen van de gehele Eifelsteig, zoals je het zelf zegt je liefde (c.q. obsessie). De planning was dat ik vanaf Gerolstein (130km) zou instappen om samen door de nacht heen 45km te lopen.

Omdat het toch niet zo makkelijk is om te slaapwandelen en wij je een slaapplek konden aanbieden heb je drie uur geslapen in de camper. Ondertussen dronken wij drankjes en aten nacho’s in de kroeg terwijl je tracker stipje stil bleef staan (we wouden zeker weten dat je er niet vandoor ging met de camper).

Na drie uur slaap trekken we beide onze schoenen aan en ben ik vastbesloten om al met je mee te starten. We gaan lopen en direct moet ik even het tempo aanpassen want jij loopt immers 313 kilometer dus we hanteren een tempo dat voor lange tijd vol te houden is!

Vanuit Neunkirchen lopen we richting Neroth. Bij het klimmen merk je nog steeds dat ademhalen je meer moeite kost dan normaal. Af en toe even stilstaan, handen op de knieën, ademhalen en weer door. Afwisselend kletsen we wat en zijn we stil. We vervolgen onze weg. In Neroth besluit je maar even te stoppen en daarna direct door te lopen. Bikkel ben je! Waar afgelopen september in Gerolstein een verzorgingspost gepland stond bij de pizzeria weten we nu dat we nog de Gerolsteiner Dolomiten mogen beklimmen (klinkt toch spannend!). Voordat we gaan klimmen merk je dat je weer even een rustmomentje nodig hebt en zet je jezelf even neer op een “geleende” stoel. Je hebt last van je maag en je ademhaling. Je krijgt een cliff block van me zodat je toch wat in je maag hebt en je maag hopelijk tot rust komt. Daarna beginnen we aan de klim. Eenmaal boven maak ik een foto terwijl jij al een stukje vooruit loopt. Ik hobbel je weer bij. Na de afdaling heb je nog steeds last van je maag en eet je een yoghurtsultana. Daarna vraag ik je om te gaan wandelen en we lopen richting de camping want daar zal de volgende verzorgingspost zijn. Je krijgt inmiddels echt honger; goed teken! Wrap tijd! Op de camping zie ik nog een paar hoedjes op de weg aan voor een rij egels. Hup doorlopen zodat je even kan eten en rusten. Nadat je wat fruit en een halve wrap hebt gegeten sluit je nog even een paar minuten je ogen en dan worden we weer op pad gestuurd door Erik en je pap.

In Hillesheim zien we Jolanda en Hennie. Je bent alert en vrolijk. Jolanda sluit aan en we gaan met zijn drieën verder. Samen met Jolanda lopen we nog door Berndorf en daarna haakt ze af. We hangen nog even de toerist uit bij Adler und Wolspark Kasselburg. We willen deze op de foto krijgen maar door de schemer zien we net niet genoeg. We lopen eromheen en klimmen naar boven. Tussendoor weer even ademhalen!

We mogen de Rother Kopf nog over richting Kerpen. In Kerpen hebben we weer een verzorgingspost en heb ik 50km met je samen gelopen. Even een persoonlijk vreugdemomentje! Je krijgt een stuk ananas van me, je eet zelf nog het een en ander en sluit weer heel even je ogen. Maar daarna gaan we door. We gaan immers naar de waterval! We hebben het beide koud dus we besluiten een drafje te doen (ik loop op 8km per uur maar voor jou gevoel sprintte ik weg). Bij de waterval nemen we een foto bij daglicht. We lopen door. Ik neem je slaap over en je lacht er een keer om. Mooi om te zien dat jij weer energie hebt en we hebben inmiddels een mooi en stabiel tempo. Dit gedeelte is vrij vlak dus we lopen tussen de 6.00 en 6.20 minuten per kilometer.

Op 168 kilometer staan Hennie en Jolande ons aan te moedigen met hun huskies. De huskies zijn vrolijk en jij maakt er een foto van. We kletsen 1 minuut en vervolgen onze weg. Rest ons nog een lange weg door het bos. We blijven stabiel lopen. Je hebt nu voldoende energie en bent stabiel. Je moet af en toe wat eten. Het valt op dat je eetlust weer begint te komen en je maag reageert er goed op! Na het lange eenzijdige pad door het bos komen we dan aan bij HET veld. Aan het einde van dit veld zit mijn bijdrage er immers op. In Mirbach staat de verzorgingspost al klaar en is Adriaan enthousiast om zijn bijdrage te leveren aan JOU Eifelsteig. Teun, bedankt voor deze ervaring. Een super goede prestatie en tijdens ons samenzijn heb je op slaap en (milde?) maagklachten na geen problemen ervaren! TOP COACH die ook nog eens 313 km kan weg lopen!  

Adriaan (pacer)

Kalmthout, do 2 mei 12u30
Je gaat toch niet met de camper rijden nadat je 40km hebt gelopen? Zucht, nee vader,… -op dit soort
momenten krijg ik zijn voor mij normaler klinkende bijnaam “vake” niet over m’n lippen-. Natuurlijk
niet,… Soms zeg je dingen omdat je ze moet zeggen! De verwachting is nu eenmaal te dwingend.
Vertrokken vanuit Kalmthout voor een ritje door de regen in België met de camper, wetende dat
Teun toen al een halve dag was aan ’t rennen. “Rustig aan Teun, rustig aan, denk ik dan. Je hebt niks
te winnen die eerste 100 mijl.” Niet dat ik dat eigenlijk weet, want verder dan 105km hebben mijn
beentjes mij nooit gedragen. Ik bereid me mentaal voor op een korte nacht, en een lange dag met
veel wandelen – want ik mag pas opdraven als pacer vanaf 176km, en hoe flitsend is iemand nog na
110mijl?-, veel eenzijdige gesprekken om hem wakker te houden, en misschien ook wel momenten
waarop er helemaal niks gezegd gaat worden voor minuten, uren, weet ik veel… De scenario’s flitsen
door m’n hoofd. Ik ga doen wat ik denk dat het beste is, hoe dan ook! Ik ga hem afzetten in Gemünd
met een zo hoog mogelijke moraal. PUNT.

Gerolstein, do 2 mei 19u.
Fiets afgezet in Lissendorf aan een station, een dikke 6km van Mirbach waar ik met m’n camper ga
overnachten. Zo geraak ik na m’n tochtje makkelijk weer bij de camper. En nu? Wachten. Pfff. Nee,
wachten is een keuze, en vrijwel nooit de beste optie. Wachten is oké, maar als je iets doet tijdens
het wachten waar je blij van wordt, dan is het geen wachten meer. Zou ik dit soort dingen met Teun
kunnen bespreken na 200km, volgens mij kan ik hem hier wel mee laten lachen. Hups, naar
Gerolstein, pizzaatje eten en voor het donker wordt nog inchecken bij de crew en Teun succes
wensen voor de eerste nacht.
Lekkere pizza gegeten in een doods dorp dat mij vooral doet denken aan een tijdrijder van 120kg
Stefan Schumacher die de Amstel Gold Race wint of plots meekan op de muur van Huy. Of herinnert
u zich het ventje Bernhard Kohl nog -de lieverd, och wat een schattigaardje was het toch (?)- dat
eventjes als een ventje concurrentje z’n de handen rijkt naar het podium in de Tour de France en de
sprankelende Gerolsteiner fans trakteert op een zacht prikkelende, enigszins wrang smakende
bubbeltjes trui. Tot zover de wielergekte zult u denken, maar nee, niets is wat het lijkt en de
witgeverfde Davide Rebellin komt toch ook nog even alles weggraaien in 2004. Tja,… 2004, toen ik
wél nog in sprankelende sprookjes, maar wél al walgde al van dat water voordat het een wielerploeg
werd. Nooit begrepen waarom mijn bomma en bompa speciaal dit water in glazen flessen hun huis in
lieten komen. Ik heb het ook nooit gevraagd, maar wellicht klinkt het water antroposofisch en gaf
hun dat een goed gevoel.
SMS “EXTRA MB AAN” naar 1266. Check! Als ‘em een beetje doorloopt, is ‘em in Gerolstein rond
20u30, denk ik. Even inchecken bij de route v/d eifelsteig. Of nee, eerst geld afhalen om m’n pizza te
kunnen betalen. Maestro bestaat hier nog niet. -De volgende dag of was het al nacht, bekent de
vader van Teun, Gerard de oplossing te weten voor alle criminaliteit, nl. het bannen van contant geld
in onze wereld- Wow, pittige beklimming, wel echt prachtig. Als ik m’n camper hier zet, en alvast m’n
racevest klaarmaak voor morgen dan kan ik onverwacht nog even supporteren alvorens naar
Mirbach te rijden.
“Teun slaapt nu even 3u in de bus van Paul en Gabrielle”. Pfoeh, ik weet eventjes niet goed wat ik
moet denken, want had een uur eerder een whatsAppje had gestuurd met de prikkelde bedoelde
boodschap “Zeg maar tegen Teun dat ie z’n dipje nu neemt, dan kan ik straks wat langer slapen”.
Stiekem vind ik het wel slim dat ie dat doet vlak voor halverwege.

Mirbach, vr 3 mei 7u25.
“Bons, Bons… We weten niet hoeveel tijd je nodig hebt om je klaar te maken.” In de app groep lees ik
dat Teun een moeizaam nachtje heeft gehad. Ik denk dat mijn taak nu wel veel makkelijker is, dan die

van Gabrielle, die Teun echt door een dipje heen heeft geloodst. Het licht geeft nieuwe energie, de
vogeltjes, zon en uitzichten vergemakkelijken mijn taak als pacer. Als ik hem wakker houdt, en zoveel
mogelijk afleid van het rennen -zolang hij dat accepteert-, dan gaan de kilometers vanzelf wel
wegtikken.
Teun: “Ik moet er wel even inkomen hoor, Adriaan”
De eerste 10km in 1u08’ incl een beklimming van 120m.
Ik probeer mezelf voor te stellen hoe je dat doet met 176km in je benen. Ik vind er vanalles van, maar
klasseer het. “Ge zijt hier nie onderweg mé ne pannenkoek, hé Adriaantje”. Telkens als we Erik en
Gerard tegenkomen zie ik een schitterende vrolijkheid. Je voelt de optimistische spanning in de lucht
knetteren! Zinnen als:
“Volgens mij gaat het goed, Teun”
=> Super goed bezig, Teun!
“Wanneer gaan jullie weer door, Adriaan? Jij beslist!”
“Zitten, nu. Dekentje!”
“Je gaat je schema nog inhalen, als je zo doorloopt!”
Naderhand steeds meer tot mij wendend omdat Teun z’n ogen even dicht heeft of niet echt reageert:
“Gaat het goed?
“Hij wil even slapen, hoe lang mag ie, Adriaan?
=> Hij heeft gezegd dat we hem moesten pushen en geen compassie tonen. Eigenlijk
ben ik niet zo, maar goed, ik zal het maar doen.

Nettersheim, vr 3 mei 12u30
30km gelopen dus Teun is nu de kaap van de 200km voorbij en vooral ook voorbij het punt waar hij
in september had opgegeven. Ik voel de ongemakkelijkheid bij hem “oprispen” als hij erover praat.
Zou het vooruitzicht van het zien van z’n familie in het bakkerijtje hem vooruit stuwen. Gaat het
vooral downhill? Of zijn er andere factoren die hier meetellen? Want boertjes en scheetjes laat een
held natuurlijk niet tijdens zo’n monstertocht. Dat is weggelegd voor de crew. Net als slapen,
snurken, frietjes halen en juichen bij de finish met een biertje, in gedachten dan… �� Wie had er
verwacht dat we plots 5’10”/km zouden lopen nadat ik grappend zei: “Je kan beter eerst versnellen
dan vertragen, misschien dat het beter voelt.” Ik denk dat enkel Gerard dit zou verwacht hebben.
Want zonder veel te verwachten, voel je toch dat hij donders goed weet wat zijn zoon kán.
Het filosofisch café is nu op volle toeren. Voor ik het goed besef hebben we een marathon tezamen
gelopen. En het ging vooruit. Weinig gewandeld. Veel gehobbeld. De thema’s swingen de pan uit. De
politiek, psychologie, filosofie of gewoon de natuur. Een rode wouw -je herkent hem aan z’n
puntstaart- valt een buizerd -Teun bootst de roep perfect na!- aan in een thermiek bel… Godsdienst,
geloof, religie of cultuur. Alles wordt besproken. De plaspauzes synchroniseren. Teun zoekt zo nu en
dan een bankje of boom op om z’n benen te laten rusten. Maar als ik goed en wel zit, zijn we alweer
vertrokken! Ik merk dat ik moe word van m’n eigen stemgeluid, een écht evenwichtig gesprek is nu
niet echt wat ik verwacht had na 220k rennen, ik vind dat we dat op zich nog goed doen met z’n
tweetjes. Maar ik zeg eerlijk dat m’n inspiratie toch wat opraakt.

Olef, vr 3 mei 16u30
We gaan dwars door dit dorpje waarin de tijd heeft stilgestaan. Wat een gekke plek! Ik ben al een
aantal kilometers aan het aftellen naar het moment waarop we aankomen in Gemünd -als alternatief

voor het babbelen-. Ik stel me voor hoe Fred staat te wachten en helemaal klaar is om door te gaan.
Het zal vast ook heel fijn zijn als er weer een ander soort persoon met je mee gaat lopen. Ik bespreek
dit met Teun, en hij stelt vast dat hij wel erg verschillende types heeft gevraagd als pacer. Ik vind het
slim, ook al is het misschien deels toeval! Ik vraag Teun hoe hij de rest van de tocht nog voor zichzelf
opdeelt en inbeeld. Ik krijg een duidelijk verhaal van zijn raceplan en aanpak. Volgens mij is de
eindspurt begonnen. Het is dan nog wel 80km maar voor het licht wordt is ie klaar. Ik vraag waar hij
wil avondeten en besluit dit vast te leggen met Erik vlak voor ik klaar ben met rennen, zodat Teun
hier alvast niet meer over hoeft na te denken.
De laatste klim die ik voorgeschoteld krijg, is meteen de pittigste. Pfoeh, ik voel het toch ook in m’n
beetjes en blaas. Bespeur ik daar toch enige blijdschap bij Teun dat het bij mij toch ook niet meer
vanzelf gaat? Ik hoop het. Als het hem maar moed geeft! Een mooie singletrack naar Gemünd brengt
ons langs een Hollands kaaskraam naar Fred. Fred is er klaar voor, hij blinkt in z’n vel. Dit gaat Teun
goed doen. Komaan mannen, nog effe knallen voor het donker wordt!
Ik schok een m’n laatste koffiekoek weg, prop een broodje met kip-curry in m’n bakkes en voor ik het
weet heeft Gerard me afgezet bij het station van Kall. Nog een klein fietstochtje bergop van
Lissendorf naar Mirbach en ik ben in de camper. Mijn avontuur zit erop.

Mirbach, vr 3 mei 19u
Nee, niet inkakken nu. Wassen, proper kleren aan en naar Einruhr, wie weet kan ik dan nog gezellig
meetafelen met de mannen en alvast wat napraten. 45’ rijden. Deceptie. Geen eten. NIKS.
Restaurants zijn hier niet echt sociaal. Ach, Gerard belooft frieten.
Donker: ik zet koffie (3x) en Gerard komt terug zonder frieten, maar zegt we effe vrolijk dat ik
vannacht nog even moet gaan rennen. Pfoeh, ik had al een vermoeden maar was toch nog niet
helemaal overtuigd hoe ik dat dan zou moeten doen…
Powernappen. Wakker worden. Slaapdronken niet begrijpen waar mensen mee bezig zijn.
Loopkleren aan. Regenbroek om het warm te krijgen. Zucht. Kreun. Boer. Scheet. Plasje. Foute
schoenkeuze. Geen grip. Lenzen omgeruild voor een bril -ivm powernapje- niet erg handig in een
sneeuwstorm, was de conclusie achteraf.
Mag ik nu eindelijk zeggen dat ik het niet leuk meer is? Vraagt Teun zich af.
Natuurlijk, Teun, maar op dit moment heb ik meer medelijden met mezelf.
Doorlopen, blijf 20-30m voor hem. Wat een tempo de kilometers vliegen voorbij, we kunnen aftellen.
Stilstaan is geen optie. De miezer wordt regen wordt natte sneeuw en voor je het doorhebt sneeuwt
het zo hard dat de vlokken op een wit kleed neerleggen op de hoge venen.
“We zijn nu in België”
Kutland, mijn land, wat een saaie lange weg. Aftandse houten paadjes op de hoge venen,
boomwortels. Heel even denk ik aan de Grand trail des lacs et chatteaux. Ik vergeet het snel, want
toen was het 32 graden, ook ergens in mei. Ik tel de kilometers af. Teun knalt lekker mee. De laatste
kilometers zijn zo glad dat ik alleen maar kan vloeken. We zijn er. Spurten naar de auto. Niet
stilstaan, want m’n bovenbenen zijn koud…… Voor we het weten zijn Gerard en ik op weg naar
Monchau, waar ik de camper nog heb laten staan en gaan we straks tezamen naar de finish proosten
met een biertje. Opgelucht, blij. In de wolken. WAT EEN PRESTATIE. Hoe hard gingen wij net. Pfoeh.
Volgens mij heb ik het goed gedaan. Ik ben voldaan. Hoe blij gaat ie zijn als ie een badje kan nemen…
de druk van z’n benen kan halen…

“Alles is voor niks, alles is voor niks” Dat waren de woorden die Gerard riep terwijl hij niet kon
wachten om te vertrekken naar… ja, naar waar moeten we nu vertrekken? Wat gebeurd er nu? Hoe
vinden we hen terug?
Erik gaat ze zoeken en terughalen.
“Erik deelt live locatie”
Ik heb een ongeluk gehad. Ik blijf met de camper en de racevest met tracker bij de start van de
laatste etappe. Ik verplaats mij niet meer, tenzij al lopend als me dat gevraagd wordt.
Bizar. Ik leg me neer en verdwijn in slaap. Teun, Fred en Gerard zijn plots bij de camper. Ik snap er
niks van. Wat is er nu gebeurd, gaan ze verder rennen. Ik moet slapen! Het gebonk van sneeuw die
van de takken op de camper valt maakt me wakker. 49u05 heeft ie nodig gehad voor 312km.
Getuigen genoeg. Ik word een beetje onpasselijk bij de gedachte aan een paar uur eerder, en wat
voor nachtmerrie stemming er plots was in de camper. NIKS vieren, juichen. Niemand bij de finish.
Beteuterde gezichten na een glansprestatie. Wat heeft een tracker of zelfs gpx file nu te maken met
een FKT?! Als ik de laatste 15km met zijn racevest had gelopen, was het dan wél goed geweest? Nee
niks, maar mensen waren wel bezorgd van op afstand. Begrijpelijk. Langzaam komen de berichtjes
binnen en besef ik dat ik m’n woord niet heb gehouden:
“Je gaat er toch bij zijn bij de finish, Adriaan?” had Teun me gevraagd eerder die dag.
“Natuurlijk!”
Maar het eindigt met een berichtje van mijn kant.
De fastest KNOWN time,… is 49u05 en staat op jouw naam Teun.
Daar heb je meer dan genoeg getuigen voor. <handshake, spierbal, vinkje>

Oldskool Fred (pacer)

Eifelsteig Fred (click here)