Mensen! Ik onderdruk de impuls om als een wild dier de bossen in te vluchten. Na uren en dagen alleen door de bossen te hebben gelopen voelt de aanwezigheid van mensen bijna als een bedreiging. Ik weet de eerste impuls te onderdrukken en mompel in het voorbijgaan zelfs nog enkele woorden ter begroeting. Een restje socialiteit sluimert blijkbaar nog in mijn onbewuste. De schok is groter als ik even later de parkeerplaats bij Signal de Botrange oploop en wordt geconfronteerd met een grote groep van de menselijke soort en het geweld van voorbij razende auto’s en vrachtwagens. Ik voel een lichte paniek opkomen en moet mezelf er toe dwingen om rustig te wachten tot ik veilig over kan steken. Zodra het kan vlucht ik over de weg de hoge venen op. Regenbuien worden inmiddels afgewisseld met korte momenten waarop de zon doorbreekt. De rivier en de regendruppels die zich aan grashalmen en twijgen van verdwaalde struiken vastklampen, worden door de zonnestralen omgetoverd tot veelkleurige kristallen. Als een levend wezen trekt een glinstering over het desolate landschap van de hoge venen. Tot donkere wolken het wegjagen. Ik volg de rivier stroomafwaarts, waar vlonders steeds vaker plaats maken voor zompig veen. Begroeiing van struiken en bomen kruipt me tegemoet de hoge venen op. Niet veel later verdwijn ik beschutting van de bossen weer in.
Plezier tijdens AOBtD
Het is voor mij op dat moment volstrekt onbegrijpelijk dat ik ooit dacht hier geen zin in te hebben. Toch had ik een half jaar voor de race mijn twijfels. En die zouden alleen maar groeien in de maanden daarna. Na mijn avonturen op de Eifelsteig in mei vorig jaar had ik rustig de tijd genomen om er weer lekker in te komen. Eind juni deed ik mee aan Another One Bites the Dust. Rondjes van 6 kilometer binnen een uur rennen tot je erbij neervalt. Daar heb ik ontzettend veel plezier aan beleefd.
Intussen was ik nog op zoek naar een leuke race in september. Dat werd de Great Escape. Een race waarvan ik al een paar jaar dacht dat het wel tof zou zijn om die te lopen. Al was het maar omdat het misschien wel de mooiste van de vier Legends Trails races is. In aanloop naar de race heb ik nog de Trail de Fantomes gelopen en een trainingsweekend op het Great Escape parcours gedaan. Ik had het super naar mijn loopzin die zomer. Maar in mijn achterhoofd zat steeds de Legends Trail 500 waarvoor ik me had ingeschreven. ‘Heb ik wel zin om dagen en vooral nachten achtereen in het donker door de modderige Ardennen te lopen’, vroeg ik me steeds af. ‘Denk ‘t nie eigenlijk’, was steevast het antwoord. Maar een unieke kans, een eenmalige editie van de Legends Trail met dubbele afstand. Die laat je toch ook niet zomaar lopen?
Het werd 21 september. Ik zat al even niet zo lekker in mijn vel, maar het lopen was zoals gebruikelijk het perfecte medicijn. Het trainingsweekend in Luxemburg was goed geweest. Ik was fit en ik had er gruwelijk veel zin in. Vanaf de start om 4 uur ‘s ochtends in Ettelbrück, Luxemburg, liep ik makkelijk.
Great Escape
Rustig aan beginnen was het plan, de warmte van de dag uitzitten door wat gas terug te nemen en dan zien wat er het laatste deel nog in het vat zou zitten. Het liep allemaal anders. Na 13 uur met maagklachten te hebben gelopen, ben ik uit de race gestapt. Een paar weken later kreeg ik daar een buikgriep overheen en vlak daarna ook nog een pittige verkoudheid. Ik ging weer twijfelen aan mijn gezondheid. Aan het begin van het jaar was ik al veel ziek geweest. Achteraf gezien door een fiks vitamine D tekort. Ook mentaal ging het niet goed met me. Ik twijfelde aan alles. Vond mezelf een slechte vader, een slechte echtgenoot, een slechte coach. Op mijn werk ging ik me afvragen of het allemaal wel goed genoeg was wat ik deed. Ik vond mezelf niet goed genoeg. Zou het weer vitamine D tekort zijn? Dat kan ook op mentaal vlak klachten geven. Nieuw bloedonderzoek wees uit dat dit niet het geval was. Ik trok mijn conclusies. Er moest wat gebeuren. Mijn vrouw Marieke en ik zijn samen aan het werk gegaan. Het zat niet goed tussen ons. En dat had zijn impact op alles. Zelfs het plezier in het lopen was weg. Sinds de Great Escape liep ik gemiddeld maar 40 kilometer per week!
Dat ging zo door tot eind november. De Bello Gallico kwam eraan. Dat is de snelste van de vier Legends Trails races. De bedoeling was om de 100 mijl binnen 20 uur te lopen om zo te kunnen starten op de 50 mijl. Inmiddels had ik bericht gehad van Tim de Vriendt, of het klopte dat ik de tweede termijn van het inschrijfgeld voor de Legends Trail 500 nog niet had betaald? Ik sprak mijn twijfel uit of ik wel zin had om een week door de modder te ploeteren in de Ardennen. Tim kwam nog eens met mijn eigen argument op de proppen om het wel te doen: een eenmalige kans om aan dit unieke evenement deel te nemen. Maar naast het gebrek aan motivatie begon nu ook het gebrek aan training mee te wegen. Ik vertelde Tim dat ik de Bello Gallico wilde afwachten om te zien of ik iets van motivatie terug kon vinden en hoe mijn lichaam daarop zou reageren. Ondanks de minimale training en het algemene gebrek aan motivatie om te lopen, had ik toch wel weer zin in avontuur en daardoor ook iets van vertrouwen in deze onderneming. Tot ik een week van te voren weer een fikse verkoudheid opliep die ontaarde in een bronchitis. Weer ziek! Mijn besluit was snel genomen. Geen Legends Trail 500. Dat zou waanzin zijn in deze toestand! Toch?
Na een nachtje ploeteren in de Ardennen. Heerlijk toch?
Ergens bleef het knagen, kon ik er niet toe komen om dat mailtje naar Tim te sturen. Het werd kerst. In een opwelling vroeg ik Marieke: ‘wat zou je ervan vinden als ik overmorgen een nachtje in de Ardennen ga lopen?’ ‘Prima!’, kwam het antwoord misschien net iets te snel. Ik schrok er bijna van. Ik zag er tegenop, maar nu moest ik wel. Met lichte tegenzin vertrok ik 27 december aan het eind van de middag naar Jalhay voor een ronde van ongeveer 80 kilometer over een combinatie van de Legends Trail parcoursen van 2018 en 2019. Het ging langzaam, het was ploeteren en dat rondje heb ik uiteindelijk ingekort tot 72 kilometer. Maar wat veel belangrijker was: ik had er gruwelijk veel schik in! Het was alsof ik thuis kwam in die donkere en modderige bossen en drassige venen! In mijn hart stond vanaf die nacht vast: ik ga de Legends Trail 500 lopen!
Maar lopen doe je niet alleen met je hart. De waarde van een gezond en fit lichaam is bij dit soort ondernemingen niet te onderschatten. En laten we het hoofd niet vergeten. Een goed plan, in de voorbereiding en voor de race zelf, dat helpt enorm. Wat betreft dat lichaam was de nachtelijke expeditie op 27 september ook een belangrijke test. Het was iets minder enthousiast dan mijn hart, maar het reageerde tijdens de vakantieweek in Zeeland die volgde toch redelijk goed op de bijbehorende loopjes. Met slechts 7 weken te gaan tot de start was het trainingsplan snel gemaakt en tegen de tijd dat de week van de start aanbrak voelde ik me zowaar fitter dan ooit! Bijzonder hoe snel het lichaam reageert op een paar goede trainingsweken.
Die laatste week voor de race verliep toch weer niet helemaal volgens planning. Terwijl de meeste deelnemers aan de race met het aanbreken van die laatste week druk waren met het inpakken van dropbags en het volgen van de weerberichten, ontlook er bij mijn vierjarige dochter een flinke verkoudheid. Dat vraagt natuurlijk veel liefde en aandacht en levert daarnaast korte en gebroken nachten op. Ondanks extra aandacht voor gezonde voeding en slaap pik ik in de loop van de week toch de verkoudheid van Sarah op. Mijn lijf lijkt het redelijk goed op te vangen. Behalve een lichte keelpijn heb ik verder geen klachten. Niet iets wat me tegen gaat houden. Intussen vraag ik me af of ik niet als iedereen me druk moet maken om het weer, het gewicht van mijn dropbag, of überhaupt het verzamelen van spullen en pakken van mijn tas. Gelukkig heb ik simpelweg geen tijd om me daar mee bezig te houden en het helpt me meteen om in de juiste modus te komen voor de race. Maak je niet druk om zaken die je niet in de hand hebt en focus jezelf op wat je wel kunt doen om zo goed mogelijk te dealen met de omstandigheden. Trouwens, mijn planning is in orde. Ik wacht dus geduldig mijn vrije donderdagmiddag af, streep de laatste voeding die ik nog moest kopen van mijn lijstje, zoek mijn spullen bij elkaar en ben in een paar uur tijd klaar voor vertrek. Toch nog te vroeg! Wat duurt het dan nog lang voordat het vrijdagochtend wordt en ik vertrek naar het modderige zuiden.
M’n mobile home de nacht voor de race (foto trainingsweekend Luxemburg)
Het mooiste aan een race in de Legends Trails serie zijn de dag voor en de dag na de race. De dag voor de race wordt beheerst door de verwachtingsvolle anticipatie op een gegarandeerd avontuur, het weerzien van vrienden en goede (en minder goede) gesprekken met diezelfde vrienden. Het belangrijkste onderwerp van gesprek is meestal een zinloze voorbeschouwing op de race, wat het weer gaat doen, materiaalkeuze, schoenen!, voeding en strategie voor de race. ‘En hoeveel heb jij eigenlijk getraind?’ Vooral zaken waar je op dat moment niks aan kunt veranderen dus. Die nerveuze anticipatie. Heerlijk! Meestal aanschouw ik het geheel met veel plezier. Maar deze keer is anders. Meestal weet ik wel ongeveer wat me te wachten staat. Deze keer heb ik geen idee. Het enige dat ik zeker weet is dat ik twee keer zolang ga lopen dan ik ooit gedaan heb. En dan nog verder. En… dat ik er zoals altijd gruwelijk veel zin in heb! Ongeduldig wacht ik op de briefing. Eigenlijk wil ik gewoon naar bed. In de hoop dat ik in elk geval een paar uurtjes slaap kan meepikken. Om negen uur mag het eindelijk. Ik vergeet bijna afscheid te nemen van mijn ouders, zoveel haast heb ik, en stap snel in mijn auto. Die parkeer ik, een paar bochten in de weg lager, op een onverhard pad. Op hetzelfde pad waar ik drie jaar eerder aan de laatste kilometer begon om de Legends Trail 250 te winnen. Misschien brengt het geluk…
24 april 2020. Mensen noemen me wel eens een held. Of zelfs een legende. Daar voel ik me nogal ongemakkelijk bij. Dat zie ik zelf namelijk anders. Ik ben gewoon een jongen die op zoek is naar antwoorden. Naar mijn authentieke zelf. Wie ben ik? Wie ben ik écht? En hoe komt het dat ik soms zo intens van dingen kan genieten en me net zo vaak diep ongelukkig voel? Het antwoord op die vragen vond ik in de Belgische Ardennen. Daar moest ik 500 kilometer voor lopen. Nee, dat is niet waar. Daar gingen al vele uren zelfonderzoek en eenzame kilometers aan vooraf. Het was eerder alsof… alsof alles op zijn plek viel. Voor een moment in elk geval. Ik nam me voor dit gevoel, nee, deze zijnstoestand vast te houden. Mee te nemen in het ‘gewone’ leven. Dat lukte een aantal dagen, weken misschien zelfs wel. Maar langzaam werd het weer donker. En nu… nu weet ik het even niet meer. Het verhaal dat ik begon, bleef onafgemaakt. Ik durf het niet eens meer te vertellen. Dat voelt te kwetsbaar. De ervaring die ik had, het is nog slechts een vage herinnering. En de vragen? Die dringen zich weer aan me op. Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Hoe kom ik terug bij het gevoel dat ik had, daar in de Ardennen? Bij mijn eigen authentieke zelf. Misschien vind ik de antwoorden terug in mijn verhaal. Misschien moet ik mijn verhaal eens afschrijven…
Geef een reactie