Je zou het een obsessie kunnen noemen. Zelf noem ik het liefde. Ik hou van de Eifel. Ik hou van de Eifelsteig. Jaren geleden leerde ik de Eifel kennen tijdens een trainingsloop voor een race in de alpen. Om het niet te ingewikkeld te maken zocht ik wandelroutes, waarbij ik eenvoudig de weg kon vinden door de markeringen te volgen. De Eifelsteig sprak met zijn lengte van 313 kilometer direct tot mijn verbeelding. Tijdens trainingen liep ik steeds delen van de route van 40 tot 60 kilometer. Hoe moe ik me soms ook voelde na die trainingen, het voelde steeds als een teleurstelling om te stoppen. ‘Maar waarom zou ik moeten stoppen? Hoe gaaf zou het zijn om de route in één keer te lopen!’, dacht ik bij mezelf. Dat idee heb ik nooit helemaal serieus genomen totdat ik de Legends Trail voor het eerst liep. Als je 250 kilometer door de Ardennen kunt rennen in de winter, dan moet 313 kilometer op de goed onderhouden paden in de Eifel ook lukken! In september 2018 was het eindelijk zover. Ik had lang gewacht op het moment en hard getraind. Ik was gretig. TE gretig. Mijn poging strandde op 195 kilometer. Ik was teleurgesteld dat het niet gelukt was, dat ik 125 kilometer van de route niet gelopen had. In mijn hoofd ging ik de delen van de route langs die ik gemist had en het voelde alsof ik de Eifelsteig in de steek gelaten had. Nee, mijn liefde voor de Eifelsteig. (Ik weet het, het klinkt obsessief, maar ik noem het liefde). Een paar dagen later stuurde ik mijn pacers en crew al een berichtje: 2 mei nieuwe poging! Zijn jullie er ook bij?

Over een week is het twee mei. De voorbereiding was goed de vorige keer, de planning ook. Geen reden om veel aan te passen. Toch zijn er in september en in de aanloop er naar toe een aantal dingen niet goed gegaan. Dingen die ik dit keer anders zou gaan doen.

Ik had te hard getraind. Een tempo op donderdag gevolgd door een lange duurloop op vrijdagavond en een lange duurloop zaterdagochtend met een totale omvang van 120 kilometer, dat kan wel een keertje. Drie weken achter elkaar is geen goed idee. Aan het eind van mijn laatste trainingsblok had ik last van mijn knie. ‘Dat gaat wel over’, dacht ik bij mezelf. Dat ging niet over. Bovendien had ik bedacht dat ik een snelst bekende tijd wilde neerzetten, oftewel een fkt (fastest known time). Daarbij had ik een eindtijd in gedachte en tijdens de lange duurlopen op de Eifelsteig liep ik het tempo waarvan ik dacht dat het nodig zou zijn om die tijd te lopen. Net een tikkeltje te hard.

Uiteindelijk stond ik op 27 september aan de start van de Eifelsteig bij het Weisshaus bij Trier. Ik had me voorgenomen om rustig aan te beginnen. Om te genieten van de reis, van het avontuur. Ik begon niet rustig. Ik was niet aan het genieten. Vrijwel vanaf het begin was ik aan het werken. En na 70 kilometer had ik al mijn eerste serieuze dip.

De nacht was koud. Het vroor voor de eerste keer dat najaar. Met de wind op de hoogvlaktes erbij en kille waterkou in de rivierdalen, kon ik mezelf niet warm genoeg houden. Ik had me eerder warmer moeten kleden. Die nacht bleef ik maar aan het plassen, terwijl ik niet bijzonder veel dronk. Achteraf ontdekte ik dat je lichaam op kou reageert door de aderen dicht te knijpen. Daardoor komt er minder bloed aan de oppervlakte van je huid en hou je meer warmte vast. Maar daardoor krijg je ook minder bloedvolume. Dat vocht moet je lichaam kwijt. En minder bloedvolume betekent minder zuurstof toevoer naar je spieren en dus een minder efficiënte stofwisseling.

Toch wist ik er nog redelijk het tempo in te houden. Ik verloor vooral veel tijd door steeds langere pauzes in een poging tot een soort van reset en de hoop op een opleving. Uiteindelijk was het aan het eind van de nacht ineens op. Ik ging steeds minder rennen. Mijn knie begon steeds vaker en heftiger op te spelen. Ik was niet sterk genoeg. Mijn bovenbenen deden zo zeer dat ik zelfs naar beneden niet meer kon rennen. Mentaal was ik gebroken. Vlak voor Blankenheim gooide ik de handdoek in de ring.

Mijn voorbereiding was niet perfect dit keer. Ik was vaak ziek begin dit jaar. Nadat ik eind februari voor de vierde keer ziek werd, besloot ik bloed te laten prikken. Ik had het gevoel dat er iets niet in orde was. Ik bleek een fors tekort aan vitamine D te hebben. Met een flinke dosis was dat snel verholpen, maar de problemen met mijn gezondheid hebben wel flinke gaten in mijn trainingsopbouw geslagen. Uiteindelijk heb ik nog drie redelijke trainingsweken gehad met een paar mooie trainingsweekenden op Der Steig. De krachttraining van de afgelopen maanden lijkt ook zijn vruchten af te werpen. Nee, ik ben niet zo fit als in september, maar komt het daar op aan? Ik denk het niet. Uiteindelijk is het toch vooral de mentale kracht die bepaald of dit huwelijk slaagt. En daarmee zit het wel goed. Ik heb er zin in.

Ga ik nu rustiger beginnen? Misschien. Het uitgangspunt is in elk geval om zolang mogelijk relaxt te blijven lopen en te genieten. Van de Eifel, van Der Steig, van het lopen. Het gaat om het proces, niet om het doel. Als het proces klopt, dan komt dat doel vanzelf. In september heb ik dat uit het oog verloren. DAT ga ik nu anders doen.

2 mei, 5.00 uur Weisshaus Trier: http://eifel-fkt.legendstracking.com/